Ook kinderen en jongeren met een beperking ervaren de gevolgen van het coronavirus. Ze hebben het vandaag nog moeilijker dan anders. Begeleiding valt weg. De school is dicht. Dat zet ouders voor een grote uitdaging.
Broodnodige zuurstof
Iedereen lijdt onder de ingrijpende maatregelen om het coronavirus onder controle te krijgen. Maar een aantal mensen hebben het vandaag extra moeilijk: kwetsbare kinderen en jongeren in precaire thuissituaties, ouderen in woonzorgcentra, daklozen en asielzoekers.
‘Mijn zoon is ervan overtuigd dat hij besmet is met corona.’
Bij SENZO ondersteunen wij kinderen, jongeren en volwassenen met een beperking. Vaak zijn het gezinnen met een migratieachtergrond. Ook zij hebben het moeilijk met dit verlamd sociaal verkeer. Begeleiding aan huis en ambulante begeleiding bij revalidatiecentra zijn tot nader order opgeschort. Individuele therapie wordt niet meer gegeven. Het buitengewoon onderwijs heeft zijn lessen opgeschort.
Veel houvast valt weg terwijl kinderen met bijvoorbeeld autismespectrumstoornis of ADHD net structuur nodig hebben. De broodnodige zuurstof die hulpverleners geven aan gezinnen verdwijnt.
Onrustige thuissfeer
Dat wegvallen van structuur, gecombineerd met de berichtgeving in de media en de angst die leeft bij ouders met kinderen in een risicogroep, zorgen voor een onrustige thuissfeer.
Ouders vertellen ons over kinderen die door de heersende paniek angsten ontwikkelen en overtuigd zijn dat ze besmet zijn met COVID-19. “Mijn zoon was zaterdag helemaal over zijn toeren. Hij is ervan overtuigd dat hij besmet is met corona. Tranen met tuiten.”
In elk gezin worden vandaag patronen en ritmes doorbroken. Dat zorgt voor stress. Die uitdaging is nog groter voor gezinnen waarin één of meerdere kinderen leven met een beperking. Vaak hebben deze kinderen een zwakke gezondheid, minder sociale contacten en zitten ze soms thuis al in een isolement. Plots ook niet naar school of de therapeut kunnen, wordt dan dubbel zo erg.
Huzarenstukje
Hun ouders moeten jongleren tussen thuiswerken, het huishouden, het zinvol bezighouden van hun kinderen en het hanteren van crisissen. Ondertussen moeten ze er ook voor zorgen dat hun kinderen zo min mogelijk achterstand oplopen. Dat is meer dan een voltijdse opdracht. Stel je eens voor dat beide ouders ziek worden. Waar moeten deze kinderen dan naartoe?
‘Stel je eens voor dat beide ouders ziek worden.’
Aan al die vragen en stress het hoofd bieden, is een huzarenstuk van jewelste, vertellen ouders. “Het is heel pittig. De abrupte stop met alles heeft echt een kortsluiting veroorzaakt bij mijn jongens met autisme. We zijn nu een week verder en de jongste heeft nog dagelijks woede- en paniekaanvallen.”
En wat met ouders die zelf niet over een laptop of voldoende digitale vaardigheden beschikken? Hoe kunnen zij online hun thuisbegeleider aanspreken? Of de oefeningen van de school raadplegen?
Een oproep
Vanuit al die signalen en bezorgdheden lanceren wij een oproep: laten we allemaal meer aandacht hebben voor kinderen en jongeren met een beperking. Geef hun ouders en gezinnen een extra schouderklopje, een helpende hand, meer begrip en vooral meer tools om hun kinderen te ondersteunen.
Vergeet ook de zorgverleners niet die deze kinderen, na afloop van de crisis, met volle moed zullen begeleiden. Sommigen zullen opnieuw van voor af aan moeten beginnen. Ook aan beleidsmakers vragen we om bijzondere aandacht te besteden aan gezinnen met kinderen met een beperking die ook nog eens leven in armoede. Ze kunnen het gebruiken, tijdens en na coronatijden.
Bron: https://sociaal.net/opinie/extra-schouderklop-voor-gezinnen-waar-kinderen-met-een-beperking-leven/
Geschreven door: Nadia Saouti